آه اي غريب نخلستان علي!

بنام خدا
سلام بر مهدي فاطمه(عج)
ماه رمضان کم کم مي گذرد و به شبهاي قدر نزديک شدیم.در کوچه پس کوچه هاي مدينه مي گذرم.من به دنبال شاخه سبز حياتم.بدنبال خانه نبوت.در پي خانه ولايت خانه محمد؛خانه علي خانه فاطمه خانه حسن خانه حسين خانه زينب مي گردم.آنقدر مي گردم و مي گردم تا نشاني از مولا ونشاني از رسول الله در کوچه هاي بني هاشم مي يابم.هميشه ماه رمضان که مي شود در آسمان خيالم در کوچه هاي مدينه نيمه هاي شب با مولايم قدم مي زنم.مولا را مي نگرم که چگونه ناشناس در نيمه هاي شب به در خانه يتيمان مي رود و برايشان آذوقه مي برد.نان و خرما گاهي شير وگاهي.... آه اي نخلهاي مدينه! چقدر شما صبوريد!وغريبي مولا را چگونه همدم بوديد؟آه اي چاه تنهايي علي!چگونه غمهاي علي را در خود منعکس نموديد؟در تعجبم که چگونه اين همه سال غريبي و تنهايي مولا را در سينه پنهان نموديد؟!آه اي غريب نخلستان !علي!اين ماه را گويند زيباست!اما چگونه زيبايي که در شبهاي قدر آن ماه غريبستان غرق در خون مي شود؟اين چه زيباييست که رمضان در خود جاي داده است؟نمي دانم شايد رازي در آن نهفته است که من از آن بي خبرم!همانگونه که از مزار بي نشان فاطمه نيز بي خبرم!, و همانگونه كه از راز سالهاي انتظارمولايم مهدي در عجبم؟آخر تا به كي منتظر؟بيا اي موعود مهربان!بيا و ما تشنگان عشقت را سيراب كن! اي علي! اي هماي رحمت! اي ياور مظلومان و يتيمان!ما را در اين ماه عظيم ودر شبهاي قدر درياب!
الهم عجل لوليك الفرج